پیشنهاد برگزاری رفراندوم در خصوص پرونده هسته ای: به گمانم به یک بار تجربه کردنش می ارزد این تابو شکنی!
یک سخن،یک نظر؛دور از رقابت‌ها و کشمکش‌های سیاسی:
قصد تحلیل و ریشه یابی ندارم اما نمی دانم چرا متولیان اداره ی کشور،برای تصمیم گیری در برهه‌های مهم و موضوعات سرنوشت ساز،پا را از دایره ی اتاق‌های خویش فراتر نمی گذارند و برای تحکیم همدلی و همراهی “دولت- ملت” همچون بسیاری از نظام‌های مردم سالار امروزین، به نظرخواهی از مردم نمی پردازند؟!
متاسفانه در واهمه ی سیاسی بخشی از متولیان کشور ما، انگاری رفراندوم به چیزی شبیه “سزارین” شباهت یافته و شاید هم نوعی فوبیا!
در حالی که لابد تدوین کنندگان قانون اساسی به درستی و سنجیدگی،آن را به عنوان یک سازوکار قانونی و سودمند و گره گشا، پیش بینی کرده اند.
حدس می زنم که مخالفان این نظر، پاسخ خواهند داد که: مگر الان چه مساله ی پیچیده‌ای پیش روی نظام است که مدیران عالی کشور از عهده ی تصمیم گیری پیرامون آن بر نمی آیند؟
پاسخ می دهم: همین به ظاهر استدلال را دیگر دولت‌های جهان نیز می توانند داشت. نظر خواهی از مردم بیش از آن که برای یافتن پاسخ یک مساله باشد، برای دریافت “چگالی همراهی و همدلی” آنان با تصمیمات کلان و مهم و نیز توزیع گسترده ی مسؤولیت پذیری در مقیاس ملی است.
به گمانم به یک بار تجربه کردنش می ارزد، این تابو شکنی!
بسم الله: در همین قضیه ی پرونده ی هسته ای، چه اشکالی دارد که دو “منو”ی شفاف شامل گزینه‌های مورد نظر( از موافق تا مخالف،مشروط به هر شرط) با پیوست پیامدهای هریک از نظرگاه ها،در معرض دریافت آرای عمومی قرار گیرد؟
در این شیوه،سهم نظر همه ی سلیقه‌های سیاسی نیز لحاظ شده و در عمل، نوعی “وزن کشی سیاسی” نیز رخ خواهد داد که دیگر نیازی به محفل آرایی دلواپسی نباشد.
صلاح مملکت خویش،مردمان دانند!
- بازنشر از فیس‌بوک نویسنده
