نمی دانم این دست تقدیر است یا یک برنامه ی حساب شده که هر ساله بزرگداشت “روز جهانی صلح” در کشورهای مختلف هم زمان می شود با گرامیداشت “هفته ی دفاع مقدس” در ایران، تا ما از همه چیز حرف بزنیم الا از “صلح و دوستی”.
چند سالی است که سازمان‌های غیردولتی ایران با ترس و لرز، با مجوز و بی‌مجوز در سالن هایی سرپوشیده، نه فضاهای باز، صلح دوستان کشور را گرد هم می آورند تا از مضار جنگ و خشونت بگویند منافع صلح و امنیت؛ از ” بخشش و عدم خشونت ورزی” تجلیل کنند و “دوستی و مدارا” را تبلیغ کنند، آن هم در کشوری سیاست زده که کین ورزی و خونخواهی متاسفانه قاعده شده است و رحم و شفقت استثنا.
انگار نه انگار که بر سردر دفتر اروپایی سازمان ملل این سخنان گهربار شیخ اجل، سعدی شیرازی، یک شاعر ایرانی با نگاهی جهانی نگاشته شده است که از مهرورزی می گوید و انسان دوستی :
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
یا آن چه که همشهری دیگر او، حافظ خوش سخن بیان می دارد و اصلی‌ترین مبنای دوستی و برادری را تبیین می کند و راه و روش زندگی با مخالفان، حتی دشمنان را روشن می سازد :
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت، با دشمنان مدارا
صدام حسین جنگ ناخواسته‌ای را در روز آخر شهریور سال ۵۹ به ما تحمیل کرد که اکنون سی و چهار سال از آغاز آن می گذرد، یک سال زودتر از تصویب قطعنامه ۳۶/۶۷ مورخ ۳۰ نوامبر ۱۹۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل که بر اساس آن اعضای این نهاد بین المللی پذیرفتند که ۲۱ سپتامبر را “روز جهانی صلح” بنامند و دولت ها، گروه‌های سیاسی و کنشگران اجتماعی هر ساله در این روز با برگزاری مراسم ویژه، با منع خشم و کینه و نفرت، مهر و محبت و دوستی را تجلیل کنند، و با نفی جنگ و خشونت، صلح و امنیت را تبلیغ کنند.
در راه بسط و گسترش این هدف والا بود که در هشتم خرداد سال ۸۷ همایشی با عنوان “صلح پایدار؛ راهی پر فراز و نشیب” در تهران برگزار شد و “شورای ملی صلح” در ایران پایه گذاری گردید. اما متاسفانه رویدادهای خونین یک سال بعد، بسترساز دستگیری‌ها و بازداشت هایی شد که بسیاری از دست اندرکاران و سخنرانان آن همایش و اعضای شورای مرکزی و هیات اجرایی شورای ملی صلح را که مبلغان واقعی مردمسالاری، آزادی، امنیت ، حقوق بشر و توسعه بودند به عنوان زندانی سیاسی راهی زندان‌های مختلف ایران کرد یا مجبورشان ساخت که میهن عزیز خود را ترک کنند.
بسیاری از آن افراد – چه مرد و چه زن- طی پنج سال گذشته دوران حبس خود را متحمل شده و اکنون از زندان بیرون آمده و پیگیر آن برنامه‌ها هستند، اما در این میان عزیزانی هنوز دربندند، چه در زندان اوین و چه در زندان رجایی شهر کرج، از جمله “محمد صادق ربانی”، دبیر همایش یا کیوان صمیمی، عبدالفتاح سلطانی، سید محمد سیف زاده و… بانیان و دست اندرکاران “شورای ملی صلح”.
حال چه بهتر که روز یکشنبه ۳۰ شهریور- ۲۱ سپتامبر- آن زمان که در نیویورک، مقر دائمی سازمان ملل “زنگ صلح ” به صدا در می آید، با حرکتی نمادین، دستور آزادی نه تنها این افراد که تمام زندانیان سیاسی- عقیدتی صادر شود و در بسته ی خانه ی نخست وزیر دوران جنگ نیز گشوده شود، تا حاکمان نیز چون ملت ایران “روز جهانی صلح” را به معنای واقعی جشن بگیرند و از “مروت با دوستان بگویند” و ” مدارا با دشمنان”!
- بازنشر از جرس
