“باید فضای وقوع جرم را برای مجرم در نظام آموزشی به حداقل برسانیم. چرا که وقتی کودکان آگاه باشند، به طور قطع این فضا از متجاوزین گرفته خواهد شد”.
در ماه‌های اخیر، اخباری مبنی بر وقوع آزار و تجاوزهای جنسی، در مدارس و سرویس مدرسه‌ها منتشر شده است. در پی آخرین خبر از این دست، که در مورد تجاوز جنسی ناظم دبستان پسرانه‌ای در غرب تهران بود، نشست خبری‌ای در روز ۱۷ خرداد ماه برگزار شد. در این نشست، “شیوا دولت آبادی”، “عضو هیات مدیره انجمن حمایت از کودکان” گفت: “باید فضای وقوع جرم را برای مجرم در نظام آموزشی به حداقل برسانیم. چرا که وقتی کودکان آگاه باشند به طور قطع این فضا از متجاوزین گرفته خواهد شد”.
دولت آبادی همچنین ارتقای سطح آگاهی خانواد‌ها را از راه‌های مقابله با متجاوزین و متعرضین جنسی دانست و گفت: “در علم روانشناسی همیشه از پیشگیری سه گانه یاد می‌شود اما امروزه توجه به پیشگیری ارتقایی، یعنی آگاهی دادن به جامعه به طور عام یکی از مهمترین موارد پیشگیری محسوب می‌شود”.
وی افزود: “هر چند ما نباید در جامعه نگرانی ایجاد کنیم اما تجربه نشان داده است گاهی در مکان‌هایی که انتظار نمی‌رود خطری شامل حال کودکان شود، خطر آن‌ها را تهدید می‌کند. باید با آموزش به موقع و پیشگیری بتوانیم وقوع چنین حوادثی را به حداقل برسانیم”.
اردیبهشت ماه سال جاری، ناظم دبستانی در غرب تهران حین ارتکاب شکنجه‌ی سیاه، توسط مدیر و یکی از معلمان غافلگیر و سپس توسط پلیس بازداشت شد؛ متعاقبا شکایاتی از جانب اولیای دانش آموزانِ مورد تعرض قرار گرفته، علیه وی مطرح شد.
پدر یکی از دانش آموزان، در مورد آنچه که بر فرندش رفته چنین گفته است: “ناظم، وی را به یکی از اتاق‌های خالی مدرسه کشانده و با نشان دادن فیلم‌های مبتذل و غیراخلاقی وی را مورد آزار و اذیت قرار داده است و در پایان پسرم را تهدید کرده که اگر چیزی به ما بگوید، وی را در سیاهچال خواهد انداخت!”
مادر یکی دیگر از دانش آموزان، به خبرنگار “شوک” گفته بود: “در حال حاضر پدر یکی از دانش‌آموزان با اسنادی که مربوط به پزشکی قانونی است از ناظم مدرسه شکایت کرده و پرونده‌ای در دادسرا نیز تشکیل شده ولی چیزی که تأمل برانگیز است صرف‌نظر شکایت تعدادی از خانواده‌های دانش‌آموزان است؛ زیرا آنان به خاطر آبروی خود و فرزندانشان از خواسته قانونی خود چشم‌پوشی کرده‌اند”.
هرچند که متجاوزین به عنف، بنا بر قانون ایران، به اشد مجازات محکوم می‌شوند ولیکن شواهد حاکی از آن است که آمار مرتکبین تجاوز، رو به افزایش است.
نفوذ چنین جنایتی به مکانی که وظیفه‌اش، تربیتِ آینده سازان مملکت است، زنگ خطری جدی‌ست. چنین عمل شنیعی پیش از این نیز انجام می‌شده است. ولیکن در محیط آموزش و پرورش، بدون شک دو عنصر خانواده و مدرسه، نقش پررنگی در کنترل و به صفر رساندن این جنایت و یا بالعکس، عدم کنترل و افزایش آن دارند. تا زمانی که خانوداه از ترس آبروریزی، و آموزش و پرورش از ترس برملا شدن عدم توانایی‌اش در استخدام نیروی سالم، سعی در پنهان کردن چنین فجایعی بکنند، و در صدد مطلع کردن دانش آموزان از خطراتِ در کمین بر نیایند، شاهد بروز آن و افزایش روز افزونش خواهیم بود.
