یکى از تلاش هاى دشوار اما ضرورىِ دولت جدید تغییر نگاه امنیتىِ حکومت به مردم است؛ نگاهى که در اندیشه و عمل سیاسى و حتی تفسیرش از آموزه های دینی، ردپای ” دشمن هراسی ” را مى توان دید.
این نگاه همه عالم و آدم را درحال توطئه و دسیسه چینی علیه حاکمیت مى بیند و جز با تخاصم و تهاجم زبانى براى گفتگو ندارد؛ هر جریانى را که منتقد وضع موجود و ناکارآمدی روش هاى اداره کشور باشد، وابسته و فریب خورده و جاسوس و ستون پنجم و فتنه گر مى خوانَد و سرانجام جز اقلیتی، همه ملت باید زیر نظر دستگاههای امنیتی و پلیسی باشند تا مبادا ابزار “براندازی نرم و قانونی” شوند.
این نگاه در نهایتِ حرکتِ خود، چهار سال پیش کودتای انتخاباتی را رقم زد و به نوعی حکومت نظامی اعلام نشده روی آورد و حاکمیت فضای امنیتی را بر کشور رسمیت بخشید، و کشور را وارد دوره ای کرد که حاصلش جز بحران داخلی و تهدید درگیری خارجی نبوده است.
دولت تدبیر و امید، باید بخواهد و بتواند به جای “دشمن خوانى” یا ”دشمن سازی” این احساس را در جامعه تقویت کند که هر ایرانی خود پاسدار «امنیت ملی» باشد و در هر کجای این کره خاکی جز به تامین “منافع ملی” نیندیشد، این احساس، جز با احترام به مردم و تأمین آزادى هاى سیاسى و اجتماعى و مهار بحرانِ اقتصادى کنونى، به وجود نمى آید؛ احساسى که وجودش تنها راه حفظ کشور بدون دخالت در آشکار و پنهانِ زندگى مردم است.
