کشور هندوستان با فرستادن هیأتی از بازرگانان و فعالان صنعت چای این کشور در صدد است تا بازار چای ایران را در اختیار خود بگیرد. هند قصد دارد هیاتی از فعالان صنعت چای خود را در هفته نخست ماه مارس سال جاری (اواسط اسفند) به ایران بفرستد تا درباره توسعه روابط با طرف ایرانی مذاکره کند؛ این در حالیست که پیش از این یک نماینده مجلس از گرفتاری ۶٠ هزار چایکار ایران به دست نزول خواران خبر داده بود. نماینده رودسر و املش هم گفته است: “چایکاری توجیه اقتصادی، فنی و عملی ندارد. در حال حاضر ۶۵ هزار خانوار درگیر چای هستند و دولت باید کمک کند که معیشت حداقلی چایکار تامین شود.
به گزارش خبرگزاری ایسنا؛ هند حدود ۱۵ میلیون کیلوگرم چای از مبادی رسمی به ایران صادر می‌کند که عمدتا شامل انواع چای ارتدوکس می‌شود. قرار است هیات هندی در سفر سه روزه خود به ایران از تهران و اصفهان دیدن کند و ملاقاتی نیز با انجمن چای ایران و مقام‌های رسمی وزارت صنعت، معدن و تجارت، وزارت بهداشت و گمرک ایران داشته باشد. همچنین قرار است این هیات دیدارهایی نیز با مقام های چهار بانک تجاری ایران داشته باشد و درباره چگونگی تبادل تجاری بین دو کشور با استفاده از روپیه مذاکره کنند. هند فهرستی از حدود ۵۰ واردکننده ایرانی چای هندی را در دست دارد.
بنابراین گزارش و به نقل از نشریه هیندو بیزینس لاین، همچنین ملاقات با مقام‌های وزارت بهداشت ایران با هدف بررسی تازه‌ترین استانداردهای مربوط به چای صادراتی هند به ایران انجام می‌شود.
در حالیکه کشور با تحریم های کمر شکن روبرو بوده و اقتصاددانان براى مقاومت در برابر این فشارها تقویت تولید داخلی را توصیه مى کنند آنچه از نتایج سیاست های دولت به دست می اید قراردادهای بیشتر با خارج و ورشکستگی و مشکلات بیشتر کشاورزان در داخل کشور است.
همچنین براساس تازه‌ترین آمار گمرک ایران در ۹ ماهه سال جاری بیش از ۴۱ هزار تن چای به ارزش تقریبی ۲۰۰ میلیون دلار وارد کشور شد. سریلانکا بزرگترین صادرکننده چای به ایران در این مدت بود؛ به طوری که سهم این کشور از واردات چای ایران در ۹ ماهه امسال به بیش از ۵۰ درصد رسید.
به نوشته این خبرگزاری؛ سریلانکا در این مدت بالغ بر ۱۰۴ میلیون دلار چای سیاه به ایران صادرات داشت. هند نیز با ۳۵ میلیون دلار صادرات از دیگر صادرکنندگان عمده چای به ایران محسوب می‌شود. همچنین امارات با ۴۶ میلیون دلار یکی دیگر از مبادی اصلی واردات چای ایران طی سال جاری است.
ایران همچنین در ۹ ماهه سال ۱۳۹۱ از کشورهایی مانند چین، آلمان، ایتالیا، ترکیه، سنگاپور، روسیه، کنیا و ویتنام نیز واردات چای داشت. ضمن اینکه عمده واردات با ارزش تقریبی ۱۹۷ میلیون دلار مربوط به چای سیاه بوده است.
این در حالیست که پیش از این یک نماینده مجلس از گرفتاری ۶۰ هزار چایکار ایران به دست نزول خواران خبر داده بود.
چندی پیش ایرج ندیمی نماینده‌ی مردم لاهیجان با اشاره به مطالبات چایکاران از دولت گفته بود: “به دلیل پرداخت نشدن به موقع مطالبات چایکاران، ۶۰ هزار خانوار چایکار برای تامین هزینه‌ها و آماده کردن زمین برای کاهش مجدد برگ سبز چای درگیر نزول‌خواران و رباخواران شده‌اند. با این حساب آیا می‌توان پذیرفت که نقش دولت در ساماندهی وضعیت چای کشور کم‌اثر از کارخانجات چای‌سازی است؟ در حالی که برای افرادی که کار نمی‌کنند پول ماهانه اختصاص یافته است (یارانه نقدی) ولی با تولید کنندگان به نحوی رفتار می‌شود که گویی بخش تولید و کشاورزی هیچ ارزشی برای مسئولان ندارد. برای احیای مجدد سازمان چای بیچاره شدیم. چه کار باید انجام بدهیم تا به آقایان بفهمانیم که تولید قابلیتهای فراوانی دارد که می‌تواند اقتصادت کشور را از هلاکت نجات دهد؟”
این عضو کمیسیون اقتصادی مجلس با استناد به اظهارات تجار هندی گفت: “کشور هند که خود تولید کننده عمده چای جهان است معتقد است چای ایرانی به دلیل نداشتن سم بر چای هندی ارجعیت دارد، اما شرایط تولید چای به مرحله‌ای تنزل یافته است که باید برای واردات چای از تجار بخواهیم که یک کیلو چای ایرانی‌هم خریداری کنند. بایر شدن زمین‌های چای به دلیل سر کار بودن افرادی است که نسبت به تولید و مدیریت بخش کشاورزی کوچکترین تعهد و دلسوزی ندارد. بحثم شخص نیست بلکه نکوهش یک تفکر وابسته و دلداده به تجارت خارجی است. مسئولان برای تبدیل راحت دلار به ریال ساده‌ترین راه را که واردات است برگزیده‌اند.”
نماینده‌ی مردم لاهیجان خواستار افزایش قیمت خرید تضمینی برگ سبز چای متناسب با تورم و افزایش هزینه‌های تولید شد و افزود: “بنده به اتاق وزیر رفتم و در این باره با خلیلیان صحبت کردم و ایشان نیز قدم کوچکی در این باره برداشتند. سوالم این است که چرا بنده باید پیگیر حل مشکلات چایکاران باشم؟ مگر مسئولان نسبت به وظایفشان اطلاعی ندارند؟”
چندی پیش نیز قدس آنلاین در مطلبی نسبت به وعده های عمل نشده مسوولان در خصوص این صنعت و فعالان آن نوشته بود: “آنطور که چایکاران وکارخانه دارها می گویند قرار بود بازار داخلی چای کشورسامان یابد و واردات چای خارجی کنترل شود.حتی قرار بود کیفیت چای داخلی چنان شود که در بازار متلاطم این محصول جایگاه بهتری پیدا کند. قرار بود رضایت چایکاران برای ادامه تولید فراهم آید!”
به نوشته قدس همچنین محمد مهدی رهبری املشی نماینده مردم شهرستان های رودسر و املش نیز با بیان اینکه چای توجیه اقتصادی ندارد، گفته بود: “چایکاری توجیه اقتصادی، فنی و عملی ندارد. در حال حاضر ۶۵ هزار خانوار درگیر چای هستند و دولت باید کمک کند که معیشت حداقلی چایکار تامین شود.”
رهبری‌املشی با تصریح بر اینکه احیا و نجات چای به ۴۰۰ میلیارد تومان اعتبار نیاز دارد، ابراز کرد: “برای نجات چای باید زبان حلقه نخست چایکار باشیم و بقیه حلقه‌ها را با هم ببینیم.”
اما چندیست که بنابر گزارش های منتشر شده در خصوص چای و فعالان این بخش بسیاری از کشاورزان و شاغلین این بخش با مهاجرات به اطراف شهرهای بزرگ دل از مزارع خود شسته و به شغلهای کاذب و بعضا کارگری در پروژه های ساختمانی روی آورده اند. همچنین بخش اعظمی از کارخانه های تولید چای در کشور نیز به دلیل مشکلات این صنعت از چرخه تولید خارج شده و کارگران آنها نیز به خیل بیکاران افزوده شده اند.
